GBP Lammie de Bruin
GBP Lammie de Bruin
Dag allemaal, De GBP (Goede Buur Pen) kreeg ik, net voor een uitwaai vakantie op Texel, aangereikt door buurman Joop Kant. We spraken af dat ik op Texel iets voor de GBP zou schrijven. Maar de uitwaai vakantie is bijna ten einde en op papier staat nog niets voor de GBP. En op deze regenmiddag moet het er dan maar van komen. Trouwens: Henk en ik zijn bijna weggewaaid, zoveel wind stond/staat er. Je kunt beter van storm spreken. Best leuk en een goede wandel uitdaging. Ik ben Lammie van Veen en eind 1942 geboren bij de Jonkersbrug in Smilde . Het gezin waarin ik opgroeide bestond uit pap en mam, ( wij zeiden meestal Roele en Annechien) 3 broers en 1 zusje en natuurlijk ik zelf. We hadden het gezellig thuis. Er werd veel gezongen en er werden veel gezelschapsspelletjes gespeeld. Meewerken in de huishouding of met pap naar de bouw(pap was aannemer) was de natuurlijkste zaak van de wereld. Het liefst ging ik mee naar de bouw om te “helpen”, Thuis afstoffen enz. vond ik maar niets, ik was liever buiten. Natuurlijk ging ik naar school waar meester Schilt,( of is het met een d?) het hoofd van was. Dank zij hem ken ik bijna alle psalmen uit mijn hoofd en ja ook de catechismus moesten we uit het hoofd leren. Dat vond ik toen niet leuk, maar nu wel! Heel troostvol kunnen de psalmen soms zijn. Na de lagere school kwam de ULO in Smilde en daarna de Hervormde Kweekschool in Assen. Die schooltijd was heel leuk en druk. Op de fiets door weer en wind naar Assen. Ook in de winter! In die tijd ging ik met mijn vader naar Preludium, een koor in Smilde. De dirigent zei dat ik zangles moest gaan nemen en zo geschiedde. Vervelen was er niet bij: naar school gaan, huiswerk maken, thuis helpen en oefenen voor zangles en af en toe al solo zingen. In die tijd leer ik Henk de Bruin kennen. Henk ging in Bovensmilde naar de Technische school. We kwamen elkaar elke dag onderweg naar school tegen, de één naar Smilde en de ander naar Assen. Op de Kweek kregen we muziekles en daar behaalde ik het Gehrels diploma. Dat was mooi meegenomen om later muziekles te mogen geven. Mijn eerste baan als schooljuf was in Coevorden. Later kwam ik in Veenhuizen aan school. Jan Meester was er hoofd en zijn dochter Mariëtte Meester( de schrijfster) zat bij mij in de klas en wist me toen al te vertellen dat ze schrijfster wilde worden en de juf zei: “Dat is goed hoor kind, doe je best daar maar voor”. Later werd ze mijn bruidsmeisje. En Mariëtte is schrijfster geworden. Spannend: met de “boevenbus”naar school. In en – uitstappen bij de Norgervaart. Op de fiets, binnendoor, was te gevaarlijk , vond de toenmalige directeur. In 1966 trouwden Henk en ik en we verhuisden naar Veendam. Henk werkte daar bij AveBe en ik kon gelijk aan de slag als invaljuf. 2 jaar later kregen we een zoon.(en nee, we kregen later geen kleinkinderen) Ik kon gewoon doorwerken als juf en nam Arjen, de zoon, mee naar school. Er was in die tijd een groot tekort aan onderwijzend personeel. Toen Arjen uit de reiswieg was gegroeid, bleef ik thuis om voor hem en de huishouding te zorgen. Intussen bleef ik zangles nemen en trad met diverse koren op als soliste door heel het land.. Regelde veel collectes in de provincie Groningen voor diverse doeleinden . Met name voor Bartimeüs, het blinden instituut. De kerk trok behoorlijk aan ons en het kerkenwerk deden Henk en ik met plezier. Als schooljuf ging ik ook weer in diverse plaatsen aan het werk. Arjen ging inmiddels naar de kleuterschool. Henk was bovendien ook trainer van een damesvolleybal team. Al met al een heel druk leven, maar wel met veel plezier! En zoals bij zo velen kwam daar de zorg voor de niet al te fitte ouders bij. Op en neer reizen naar Steenwijk en Assen. Zieke mensen bezoeken, ergens naar toe brengen enz. In die tijd werd ik lid van Ned. Bach Vereniging en ging elke zaterdag met de trein of auto naar Naarden en trad `s avonds meestal ergens in het land op als soliste , vaak met het Chr. Urker Visserskoor Crescendo. We mochten diverse keren optreden voor de koninklijke familie. En 1 keer mocht ik zingen bij het kerstfeest met de beroemde chocolademelk. Die kreeg ik van Koningin Juliana aangereikt. Onze huidige koning, toen nog een jochie,wist me te vertellen dat zijn moeder, ook jurken met een scheur had. Mijn “japon” had nl. een z.g. split. Van dat optreden heb ik nog een mooie foto. Ach wat was ik toen nog jong! Na 17 jaar verhuisden we naar Assen. Dat was in 1983. We hebben we precies 1 jaar aan de Ravellaan gewoond. We vonden het maar niets: altijd vrij gewoond, bij het spoor, een sloot voor het huis en veel ruimte: we waren het wonen tussen veel mensen in verleerd. En nu allemaal mensen rondom ons. Allemaal er aardig hoor, maar wij hadden het gevoel van: dag vrijheid. En dus zochten we een andere woning. In 1984 zijn we komen wonen aan het Wollegras in Bovensmilde. Ruimte en vrijheid. Henk bleef werken voor AveBe, ik werd invaljuf en vakleerkracht muziek bij verschillende scholen en zong solo en was koriste in diverse koren. Arjen ging naar de visserijschool op Urk en later naar Den Helder. We haalden en brachten hem bijna elk weekend op en weer terug. Hoe wat dat voor elkaar gekregen hebben? (vrijdag- en -zondagavond) Toen ik door ziekte werd afgekeurd voor het onderwijs ben ik ook gestopt met het zingen. Solistisch zowel als koriste. Ik bewaar daar, diep in mijn hart, prachtige herinneringen aan. De zanglessen; de soms keiharde repetities;de buitenlandse optredens; het meereizen met de orkestbus. Met koorleden samen naar een optreden reizen. Met elkaar ergens gaan eten. Logeren bij de dirigent Charles de Wolff. Mooie feesten met koor- en orkestleden. Te veel om op te noemen. Het kerkenwerk werd hervat . Ouderling; notulist; diaken en pastoraal medewerkster. Ook ging ik vrijwilligerswerk doen. o.a. bij de Driemaster in de receptie. Ik werd lid van de I.O.O. F. te Assen. Indepent Order of Odd Fellows. (www.oddfellows.nl) Neem maar eens een kijkje op het internet. Voor mij is het beslist geen slechte keuze geweest om daar lid van te worden. Werd daar bestuurlijk actief ( ook regionaal) en ben dat nu nog. Verzorg de bijeenkomsten met muziek. Houd met grote regelmaat kleine bijdragen over bv. ethische onderwerpen of filosofische, of iets wat me raakt in het wereldgebeuren of op persoonlijk vlak.. Ik mag graag een nieuwe uitdaging aangaan. Een aantal jaren leidde ik, samen met 3 andere mensen de meditatiegroep in de mooie oude Jacobus Kerk te Rolde. Nu alleen nog als invalster. Ben af en toe lector in “onze” kerk. Geef af en toe wat adviezen aan mensen die graag mogen zingen. En ik vergeet vast nog wel wat dingen. Het internet vind ik geweldig. Zonder laptop ben ik niet compleet, zou hem niet kunnen missen voor het bestuurlijk werk en het zoeken naar stof voor mijn bijdragen.........het doen van woordspelletjes met mensen over heel de wereld. Kent u Wordbiz? Google dat maar eens .Leuk,leuk, leuk! Het is een soort van scrabbelen. Ooit had ik via het internet een paar pen-vriendinnen. o.a. Een mevrouw uit Nieuw Zeeland. Nou, dat was niet zo geweldig, die bedreigde me met van alles en nog wat, wanneer ik niet zo maar mijn mening ergens over wilde geven. Ik heb zelfs mijn mailadres moeten veranderen van de politie. Oeps...dat was even niet leuk. Tja, eigen schuld, dan moet ik ook beter nadenken bij wat ik doe. En niet blindelings vertrouwen. En dan was er Marianne, een Nederlandse vrouw, getrouwd met een Amerikaan. Ze woonden in North Caroline. Ik ben bij hen op bezoek geweest, nadat ze hier een paar maal geweest waren. Wat een wereld van verschil: de enorme tegenstelling tussen arm en rijk. Een totaal andere levensstijl. Maar vooral de grote armoede heeft me geraakt. Jim, de man van mijn vriendin was onderwijzer. Hij moest zijn eigen lesmateriaal verzinnen en maken, elke avond weer. Hij werkte in een achterstandswijk, met veel criminaliteit. Zo af en toe ging ik een dag mee naar school. Soms kwamen kinderen nooit meer opdagen, zo maar verdwenen, waar naar toe? Niemand deed navraag of was verbaasd, laat staan bezorgd. Veel kinderen kwamen zonder gegeten te hebben naar school. De school verstrekte tussen de middag een warme maaltijd, dat gelukkig wel. Het was heel gewoon dat een kind vertelde: “Dad(papa) is vannacht opgepakt door de politie”. Niemand keek er van op. Nog een voorbeeld: We gingen naar de Wallmarket, u weet wel, die enorm grote supermarkt. Er werd een kar vol met etenswaren gestouwd en bij de kassa werd alles apart in grote zakken verpakt, door arme, meestal zwarte mensen. Voor meer dan 200 dollar boodschappen, die daar goedkoper zijn dan hier. De inpakker reed de kar dan naar de auto, zette daar alles in en kreeg als dank: 50 dollarcent. En dat elke 14 dagen. Ik werd razend , geneerde me en gaf de man 5 dollar tot grote ergernis van de vriendin: “nou moet ik de volgende keer ook zoveel geven”. Ik kwam totaal ontdaan en ziek weer thuis. Mijn vriendin uit North Caroline is helaas gestorven. Gelukkig heb ik ook een hartsvriendin in de buurt wonen hoor! Ik mag graag naar muziek luisteren, klassiek; geestelijk, maakt niet uit wat en al meezingend of fluitend doe ik mijn huishoudelijk werk; lezen en wandelen zijn ook favoriete bezigheden. Dat wandelen gaat nu helaas zonder hond(en).Bijna 42 jaar hebben we honden gehad. Eerst teckels, altijd 2. Toen kwam Beertje: een lief zwart krullerig van allusie. Daarna kwam Rakker: nou die deed zijn naam alle eer aan. Hij was lief, een mooi dier om te zien, gehoorzaamde goed, maar...zo actief dat was voor ons “oude” mensen niet vol te houden, pfffffffff. Rakker heeft een nieuw thuis gekregen, waar ie zich kan uitleven. Maar zo af en toe dan..................wil ik toch zo graag weer een hondje! De vakanties brengen/brachten we meestal in de Scandinavische landen door. Eerst met een tent, daarna kwam een vouwwagen en toen de caravan. Met de caravan naar de sneeuw in Oostenrijk: Zwitserland of Duitsland: zeer aan te bevelen. Helaas was de caravan “op”en is ie onlangs verkocht. Tja en nu zitten we met een luxe probleem: hoe gaan we nu met vakantie? En dat schrijf ik terwijl Henk en ik met vakantie op Texel zijn. Ehum! Erg he? Zo het regent niet meer en Henk en ik trekken de wandelschoenen aan en gaan nog even lopend naar het strand. En vrijdag richting Bovensmilde. De Goede Buur Pen geef ik door aan Marco Rook. (hij weet ervan) 03-02-2016 Texel Lammie van Veen. | ||
terug | ||